Individualisering in de zorg, kan dat nog?

Samen met de toekomstige gebruiker ontwerpen.

Zorginstellingen zijn genoodzaakt om de zorg die ze bieden zoveel mogelijk te bundelen met als gevolg dat de kleinschalige woongroepen verdwijnen. Of het een kwalijke of juist goede ontwikkeling is laat ik in het midden. Ik wil het juist aangrijpen om dit te zien als een kans. Een kans om daar waar het kan de fysieke omgeving van de zorg te verpersoonlijken. Mijn uitgangspunt voor een goed ontwerp is altijd goed te kijken en te luisteren naar de toekomstige gebruiker. Ook is het noodzakelijk kennis van de professionals mee te nemen. Visuele beperking, fysieke beperking, dementie, agressie, voor al deze vormen zal verlichting, akoestiek, kleurkeuzes, detaillering, materialisering zeer essentieel zijn voor het welbevinden van de bewoners en verzorgers. Elke doelgroep vraagt om zijn eigen oplossingen. Elk persoon vraagt om zijn eigen oplossingen. Geen ontwerp is hierdoor gelijk, gelukkig maar! De beperkingen maken de mensen bijzonder. Ze brengen kleur en diversiteit in ons leven. Ze dagen ons uit om over grenzen heen te stappen. Zo zie ik de interieurprojecten ook. Het is een feest om voor deze doelgroep te mogen werken. Een mooi project heb ik mogen opzetten en uitvoeren. Het ging om een zorginterieur voor mensen met het een verstandelijke beperking. Ik heb een stappenplan opgezet om gezamenlijk tot een mooi ontwerp te kunnen komen. Samen met de cliënten, begeleiders, ouders van de cliënten en omwonenden zijn we op mooie en slimme ideeën gekomen. Het interieur wordt een unieke en persoonlijke omgeving. De cliënten kijken als een berg tegen de verhuizing op, maar deze werkwijze heeft al heel wat angsten weggenomen. Het antwoord op de vraag: 'Verpersoonlijking in de zorg, kan dat nog?’, is dan ook in mijn optiek: 'Ja dat kan, met iets meer aandacht in het begin van het ontwerpproces behaal je enorme winst in de sfeer en leefkwaliteit van de wooncomplexen en het woonplezier voor de cliënten.'