Terugblik op één van mijn mooiste interviews ooit
Een hoop interviews heb ik afgelegd, sommigen vergeet je bijna direct, en anderen vergeet je nooit. Eén van mijn mooiste interviews ooit vond plaats in een klein dorpje in Malawi. Een dorp dat niet op de kaart staat.
Tijdens een werkvakantie naar Malawi in 2009 kreeg ik, als journalist-in-spé, de kans om mensen te interviewen over wat voor verandering de komst van een school teweegbracht in zo’n kleine gemeenschap. Voor deze interviews mocht ik een dorp bezoeken waar de organisatie een paar jaar eerder een school had gebouwd. Op die manier was het beste te zien wat voor impact een dergelijk project heeft op een gemeenschap. Na een lange reis over hobbelige zandweggetjes bereikte ik mijn bestemming: Lusito. Ik herinner me nog goed hoe zo’n tweehonderd kinderen op mij en mijn medereizigers afstormden. Van die tweehonderd kinderen vielen twee kinderen mij op. Twee kinderen met albinisme, albino’s. Eén van die kinderen vertelde mij dat ze zeventien jaar oud was en nog maar pas naar de basisschool ging. Ze had eerder wel gewild, maar omdat er voor de komst van de school in de buitenlucht lesgegeven werd, stond haar gezondheid het niet toe om les te volgen. Ging ze wel even de zon in dan werd dit direct afgestraft. Brandwonden in haar gezicht en op haar armen waren dan het gevolg. Nu er in Lusito een school was met een dak erop was naar school gaan voor haar geen enkel probleem meer. Dat haar klasgenootjes meer dan tien jaar jonger dan haar waren maakte haar niet uit. Ik interviewde en fotografeerde die dag nog meer mensen in Lusito, maar het verhaal van het albinomeisje maakte het meest indruk op mij. Ik denk nog vaak aan haar. Zou ze inmiddels al naar de middelbare school gaan? Zou ze inderdaad dokter worden, wat ze zo graag wilde? Of zou ze vanwege de stijgende agressie tegen albino’s, of juist vanwege haar gezondheid, niet veel meer buiten komen? Ik denk met dankbaarheid terug aan haar openheid. Haar openheid zorgde ervoor dat dit één van mijn mooiste interviews ooit werd. De foto die ik van haar maakte bekijk ik nog vaak. Wat ik zie? Een sterke jonge vrouw, met hoop voor de toekomst.
